τετραφωνικός

-ή, -ό, Ν

1. αυτός που έχει τέσσερεις φωνές ή αυτός που εκτελείται με τέσσερεις φωνές

2. φρ. «τετραφωνικός ήχος»

(ακουστ.) ήχος, κυρίως μουσικός, που εγγράφεται και αναπαράγεται από τέσσερεις οδούς και ο οποίος αποτελεί μορφή στερεοφωνικού ήχου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τετράφωνος. Η λ. μαρτυρείται από το 1893 στην εφημερίδα Ακρόπολις].